Wydawca treści
Obiekty edukacyjne
Witacz Dzikowo
Tablica edukacyjna /fot. Andrzej Nowacki
Ścieżka przyrodniczo - leśna Dzikowo /fot. Andrzej Nowacki
Fot. Andrzej Nowacki
Obiekty edukacyjne, fot. Bogdan Pastyrczyk
Nadleśnictwo Gubin prowadzi szereg przedsięwzięć z zakresu edukacji leśnej.
- Budynek Edukacji Leśnej "Sosna Gubińska"
- ścieżka przyrodniczo-leśna ,,Dzikowo"
- mini - arboretum przy siedzibie Nadleśnictwa
- obiekty selekcyjno-nasienne "sosny gubińskiej"
Budynek Edukacji Leśnej został dofinansowany z Programu Operacyjnego „Zrównoważony rozwój sektora rybołówstwa i nadbrzeżnych obszarów rybackich 2007-2013".
Ścieżka przyrodniczo-leśna „Dzikowo” (długość 4,7 km).
Trasa edukacyjno-spacerowa rozpoczyna się i kończy w miejscowości Dzikowo, nieopodal przystanku autobusowego, w bezpośrednim sąsiedztwie BEL „Sosna Gubińska”. Dojście oznakowane jest wielkoformatową tablicą informacyjną oraz strzałkami kierunkowymi. Ścieżka obejmuje łącznie 22 przystanki tematyczne, zaopatrzone w tablice opisowe oraz obiekty terenowe, posiadające charakter eksponatów. Początek trasy usytuowany jest przy ozdobnej, drewnianej „bramie do lasu”, z planem trasy i obrazkowymi informacjami o zasadach właściwego zachowania się w lesie. Pierwsza napotkana tablica przybliża istotę ekosystemu leśnego. Następna – przedstawia życie i rolę mrówek w lesie. Trzy kolejne tablice opisują różne aspekty obecności owadów lesie. Podczas dalszej wędrówki napotkamy tablice, poświęcone zwierzętom leśnym, tajemniczej regularności ptasiego śpiewu, warstwowej budowie lasu, ochronie przeciwpożarowej, a nawet problematyce śmieciowej. Zobaczymy oryginalne pułapki feromonowe, paśnik, lizawkę, słupek oddziałowy i wiele innych obiektów, w tym dostrzegalnię przeciwpożarową (bez możliwości wejścia !). W dalszej części napotkamy tablice, zawierające skondensowane informacje o grzybach, rozpoznawaniu drzew, różnorodnym zastosowaniu drewna oraz o formach ochrony przyrody. Na końcowym odcinku ścieżki zobaczymy 5 drzew, posiadających status pomników przyrody. Przy najgrubszym z tych sędziwych dębów znajduje się pamiątkowy głaz, poświęcony ofiarom I wojny światowej.
Najnowsze aktualności
Polecane artykuły
U nas mają swój bezpieczny dom
U nas mają swój bezpieczny dom
Ich wielkie pióra znajdujemy czasem w lesie. Ich masywne sylwetki dostrzegamy już nie tylko na tle chmur, ale nawet – ze smakiem doznanej przygody – bezpośrednio nad wirami Odry, nad spokojną tonią śródleśnego jeziora, a nawet nisko nad leśną drogą. To bieliki, mylnie nazywane orłami. Czasem też słyszymy określenie „birkut” z prawdziwie tatarskim, słownym rodowodem. Królewskie ptaki, które są u siebie.
Nigdy nie wiadomo, kiedy przylecą – to dlatego nad Odrę warto wybrać się nawet wcześnie rano
(fot. Andrzej Nowacki, Nadleśnictwo Gubin)
W nadleśnictwie Gubin można je dziś usłyszeć w miarę często, nikt jednak nie nauczył się ich głosów z książki. Żadne „gri-gri-gri”, „krik-krik-krik” czy skomplikowane kji-kji-kji-kli-kliek-jak” nie są w stanie oddać – czasem nieco twardej – muzyki ich języka. Kluczem jest wyłącznie żywy i bezpośredni kontakt z przyrodą, najlepiej w towarzystwie osoby, która już nieco zgłębiła jej tajemnice. Tylko wtedy otwarcie Wielkiej Księgi Natury może przynieść oczekiwane rezultaty.
Typowe siedlisko bielików – las z jeziorami, obfitującymi w ryby i wodne ptactwo
(fot. Andrzej Nowacki, Nadleśnictwo Gubin)
W głębi gubińskich lasów, na dwóch rozłożystych sosnach, mocno oddalonych od siebie, bieliki znalazły swój dom, a może właściwiej – założyły swe gniazda. Wiedzę o dokładnym ich położeniu trzymamy w głębokiej tajemnicy, chroniąc te dumne ptaki przed nierozważną ciekawością człowieka. Nie jest to jednak kaprys osób wtajemniczonych – to wręcz obowiązek prawny: właśnie w bieżącym roku Regionalny Dyrektor Ochrony Środowiska w Gorzowie Wielkopolskim, na pisemny wniosek gubińskich leśników, zatwierdził kolejne strefy ochrony ostoi, miejsc rozrodu i regularnego przebywania bielika, w rejonie dwóch nowych gniazd. Łączna powierzchnia nowych stref obejmuje niemal 1 km² (98,12 ha). Możliwość wejścia w obszar strefy, oznaczonej w terenie tablicami o treści „Ostoja zwierzyny”, jest niezmiernie ograniczona, a w powszechnym odbiorze – wręcz niemożliwa. Wszelkie zakazy są jednak w pełni uzasadnione – zarówno przyrodniczo, jak i prawnie. Spokój królewskich ptaków jest tutaj nadrzędny, zaś dbałość leśników gwarantuje im pełne poczucie bezpieczeństwa.
